Αυγά με λεύκες τρούφες

Ήδη από τους ρωμαϊκούς χρόνους, οι αφροδισιακές ιδιότητες της τρούφας ήταν πολύ γνωστές. Στο περίφημο βιβλίο του 'De re Coquinaria' ο Απίκιος εξυμνεί τα θαυμαστά αποτελέσματα του μανιταριού και υποδεικνύει 6 διαφορετικούς τρόπους χρήσης του. Με την πτώση της αυτοκρατορίας, οι μαγικές του ιδιότητες ξεχάστηκαν και μόλις στα 1700 οι Γάλλοι άρχισαν να εκθειάζουν τις θαυματουργές ιδιότητες από τις διάφορες τρούφες. Ο διάσημος γαστρονόμος Brillat Savarin (1755-1826) αφιερώνει εξι ολόκληρες σελίδες του βιβλίου του 'Physiologie du gout'(Φυσιολογία της γεύσης) στις ερωτικές τους ιδιότητες.
Οι τρούφες υπάρχουν σε δυο οικογένειες, τις λευκές και τις μαύρες. Οι μαύρες βρίσκονται σε πολλά μέρη με τις πραγματικά περίφημες από το Perigord στη Γαλλία και από τη Norcia στην Ιταλία. Όμως, ο βασιλιάς των τρουφών είναι οι λευκή. Βρίσκεται κυρίως στο Piedimonte (Ιταλία), ενώ οι πιο γνωστές και δημοφιλείς προέρχονται από τους λόφους γύρω από την πόλη της Alba.
Όμως, η βασική διαφορά δεν βρίσκεται στο χρώμα αλλά στη μυρωδιά, που προφανώς επηρεάζει τη γεύση. Η μαύρη τρούφα έχει μια ευχάριστη μυρωδιά φθινοπωρινού φύλλου και συνήθως χρησιμοποιείται μαγειρεμένη. Αντίθετα η λευκή έχει μια έντονη, οξεία οσμή με χιλιάδες αποχρώσεις και χρησιμοποιείται ωμή, τριμμένη πολύ ψιλή, πάνω μαγειρεμένες ή ωμές τροφές. Επειδή είναι τόσο σπάνια και ακριβή, πρέπει να τη διαλέγουμε σωστά. Πρέπει να είναι ανοιχτόχρωμη μπέζ, όσο πιο ανοιχτόχρωμη τόσο καλύτερα. Πρέπει να είναι στέρεα, γι΄αυτό πετάμε όσες είναι έστω και λίγο μαλακές στην αφή.
Η παρακάτω απλή συνταγή είναι ότι πρέπει για το τετ-α-τετ μας, ταυτόχρονα όμως κι ένας από τους πλέον έξοχους και εκλεπτυσμένους τρόπους για να εκτιμήσουμε την πληρότητα του υπέροχου αυτού δώρου της γης.